Nienawiść do poniedziałków łączy ludzi jak nienawiść do reklam. Niemal wszyscy, jak jeden mąż, psioczą na nie równie mocno przez wszystkie lata swojego życia. Tradycję pogardy do początku tygodnia szczególnie kultywuje się w biurach. Grobowa mina w każdy poranek też prawdopodobnie jest punktem zawartym w większości umów o pracę. Całe szczęście, że zabrakło go w mojej.
ILE JESZCZE?
Dziewiąta rano. Gdy opary z porannej kawy już rozpłyną się w powietrzu, zaczyna się odliczanie:
Jeszcze 7 godzin.
6 godzin.
Byle do lunchu. Później już zleci.
Przy obiedzie kolej na:
Uff, jeszcze tylko 3 godzinki.
Byle do piątku.
2 dni i weekend!
Kiedy jakieś dodatkowe wolne?
Środa minie – tydzień zginie i Jak dobrze, że już czwartek – czyli niezawodny przepis na to, jak znienawidzić swoje życie i pozwolić mu przeciekać między palcami.
BYLEJAKOŚĆ
Po co w ogóle się starać, skoro jedyną funkcją tych wszystkich piekielnych dni tygodnia jest oddzielenie nas od upragnionego weekendu?
Niech po prostu miną. Jeden po drugim.
„Wstać-przeżyć-iść spać” głoszą napisy na koszulkach i tysiącach memów. Heh.
Odliczają w szkole, na studiach, w pracy, w Internecie. Nikt nie lubi poniedziałków, wszyscy kochają piątki. Więc żyjesz w tej filozofii, bo nawet nie znasz innej.
Wrzucasz na siebie byle co, jesz byle co, oglądasz byle co.
W weekend sobie odbijesz, nie?
NIE ODBIJESZ
Tylko ten weekend jakoś nigdy nie wystarcza, by naładować się radością na kolejny tydzień.
Jest stanowczo za krótki – nigdy nie możesz do końca wypocząć i wybawić się tak, by z uśmiechem przetrwać chociaż poniedziałek.
Długi weekend czy dwa tygodnie urlopu też nie uchronią przed niedzielnym bólem brzucha na myśl o nadchodzącym tygodniu.
Są za krótkie czy za długie?
I takie, i takie.
W poniedziałek koło toczy się od nowa.
Środa minie, tydzień zginie.
I tak do emerytury.
PIĘKNO WTORKU
Jak można czuć satysfakcję z życia, nie czerpiąc jej wcale z codzienności?
Odpowiem wprost: Nie można.
Całe nasze życie składa się z poniedziałków, wtorków, śród, dni zapracowanych i tych bez planu, pochmurnych i deszczowych. Uświadomienie sobie tego, że rzeczywistość nigdy nie będzie opierała się na słonecznych sobotach – i zaakceptowania tego faktu, prowadzi do jednego wniosku:
Jeśli chcesz być zadowolony z życia, musisz nauczyć się być zadowolonym też z tych pochmurnych poniedziałków, gdy niczego ciekawego nie planujesz, cały dzień spędzisz w pracy i nie wydarzy się nic niezwykłego.
Bo… to właśnie jest życie.
Przeczytaj też: Największa wartość minimalizmu
ZMIEŃ PRĄD
Jeśli będziesz każdy dzień traktować jak nijakie gówno, to taki właśnie będzie.
Dni nie są ludźmi i nie mają ambicji, by zrobić Ci na przekór. Dopasują się do Twojego podejścia.
Jeżeli będziesz stale użalać się nad tym, że chodzisz do pracy, że musisz wstawać rano, że nie możesz całymi dniami jeść lodów, oglądać seriali i mieć 15 lat, to skażesz się na wieczne cierpiętnictwo. W imię czego?
Wtorek, środa, czwartek miną, tygodnie zginą, a Ty obudzisz się jako stary człowiek, który nie wie, gdzie uciekł mu czas, w którym mógł wszystko. Ale wolał nienawidzić realiów i zadręczać się utopijnym marzeniem o niemuszeniu niczego.
Średnia wizja, co?
Pięknego tygodnia,
Zapraszam Was też na moje nowe konto na Insta:
Dużo minimalizmu, rozwoju i prywaty.
Tylko Ciebie tam brakuje!
W punkt! Piękny tekst i bardzo mądre słowa 🙂
„Całe nasze życie składa się z poniedziałków, wtorków, śród, dni zapracowanych i tych bez planu, pochmurnych i deszczowych.”
Dzięki Ilona!
Dotknęłaś problemu dotyczącego całej ludzkości 🙂 A ja znalazłam jego rozwiązanie już na początku ścieżki zawodowej – praca w systemie/branży, które nie znają weekendów, świąt i wakacji. Czasem tylko zdarza się, że…nie wiesz jaki to dzień tygodnia.