Odkrycia, które zmieniały moją szafę (cz. II)

Ostatni rok był dla mnie szczególny pod kątem poszukiwania stylu. Wakacje spędziłam w wielkich mom jeans, vansach i crop topie, jesienią wskoczyłam w trapezową spódniczkę, botki i aksamitną opaskę, by zimą ze skulonym ogonem wrócić także do czarnych rurek, które chciałam na dobre porzucić jeszcze rok temu. Selekcjonowałam, sprzedawałam, oddawałam, aż skończyłam z szafą, którą zmieściłabym do jednej walizki.

Ten okres intensywnych poszukiwań obfitował w małe i większe wnioski dotyczące tego, jak chcę się czuć i wyglądać w swoich ubraniach. Dziś mam kolejną garść spostrzeżeń na temat stylu, mojego pojmowania mody i pracowania nad własnym samopoczuciem w danym ubraniu. Zapraszam!

Część pierwsza: 5 odkryć, które bezpowrotnie zmieniły moją szafę

1. Nie wszystko w szafie musi do wszystkiego pasować

Przez ostatnie lata marzyłam o stworzeniu garderoby kapsułowej z prawdziwego zdarzenia. No i nieźle mi to wychodziło – niemal każde dwie rzeczy wyciągnięte z szafy na oślep pasowały do siebie. Każda nowa rzecz miała współgrać z całą resztą.

I wiecie co? Wpadłam w pułapkę własnych założeń. Zakupy stawały się koszmarem – bo jak tu znaleźć buty na zimę, które pasowałyby i do czarnych jeansów, i do jasnych, i do spódniczki, i do bluzy z kapturem? A przecież jak już kupować, to porządne, żeby posłużyły, uniwersalne, w najlepszej jakości.

Ostatecznie nie umiałam kupić żadnych – choć zamówiłam niejedne. Wszystkie poszły do zwrotu, bo miały być idealne, a przecież nie były.

Szukałam dalej, aż zima zaskoczyła mnie w styczniu, gdy weszłam w śnieg w swoich kilkuletnich, przemakalnych botkach i marzłam przez resztę dnia. Moje bezowocne poszukiwania butów na zimę trwały od października. Nie mogłam zdecydować się na jeden model, nawet nie biorąc pod uwagę kupna dwóch.

To tylko przykład – zauważyłam, że próby zuniwersalizowania każdego zakupu często mi szkodzą. Poświęcam wtedy na wybór bardzo dużo czasu i przestrzeni myślowej, a ostatecznie nic nie może mnie wystarczająco zadowolić i te poświęcone zasoby idą w diabły. Fiksacja na punkcie małej liczby ubrań + uniwersalności każdego elementu zaczęła mi szkodzić. Nie dość, że od strony praktycznej, jak w przykładzie z butami, to też w kwestii samopoczucia modowego – bo znajdując ten niemal całkowicie uniwersalny ciuch, często szłam na kompromisy w kwestii stylu.

Zrozumiałam, że zdecydowanie muszę wyluzować w kwestii poszukiwania idealnych i pasujących do wszystkiego ubrań. W żadnym wypadku nie zamierzam powiększać jakoś znacząco szafy, ale obiecuję sobie nie dopuszczać już do takich absurdów. A na tę zimę kupię sobie dwie pary butów.

2. Nie musi też pasować na każdą okazję

Nigdy nie kupowałam sobie szałowych rzeczy. Wszystko musiało nadawać się na „każdą okazję”, żeby być warte moich pieniędzy – pokłosie fiksacji na punkcie szafy kapsułowej. Więc sukienka na imprezę miała nadawać się też na plażę i do pracy. Nie muszę chyba dodawać, że nie robiła tym samym wrażenia?

Na ostatnią Wigilię pierwszy raz w życiu kupiłam sobie specjalnie kreację. Sukienkę z bufiastymi ramionami, w której równie dobrze mogłabym wystąpić na jakiejś gali (więc  śmiało można mnie zapraszać – jak coś).

Czułam się tego wieczoru niesamowicie wyjątkowo. I mimo że będę tę sukienkę zakładać co najwyżej parę razy w roku, wiem, że to był dobry i mądry wybór. To odkrycie zmieniło moje podejście do rzeczy na okazję.

3. Rady w poradnikach nie są uniwersalne, lol

Nawet nie chodzi mi o to, co nosić i jak nosić. Mój kłopot polegał na tym, że brałam do siebie rady dotyczące rozwiązania problemu, który u podstaw… wcale mnie nie dotyczył, a wręcz przeciwnie.

Osobiste stylistki zwykle mówią, że najczęstszą przyczyną problemu ze stylem ich klientów jest brak odpowiednio skompletowanej bazy neutralnych ubrań. Że wszystko jest z innej parafii, nie nadaje się na większość okazji, ma trudne do połączenia wzory i dziwne fasony itd. I dlatego najpierw zachęcają ich do inwestycji w dobrej jakości bazę ubraniową, na której można budować styl.

Brałam rady o stworzeniu bazy za świętość, mimo że nie miałam w szafie żadnych przypadkowych ubrań – wszystkie były basicowe.  I ja kompletnie nie widziałam tego, że próbuję rozwiązać przeciwny problem tym samym sposobem. Stale budowałam bazę, nie potrafiąc skończyć tego procesu. Przecież był najważniejszy!

No cóż. Jak 13 latka czytająca poradniki w necie włoży sobie coś do głowy, to już tylko świadoma dorosła jej to z głowy wyciągnie 😉

4. Wszystko może się znudzić

Trochę łączy się to z punktem pierwszym – czyli superprzemyślanym, najlepszym możliwym wyborem, który będzie uniwersalny na wiek wieków i zawsze ma mi się podobać. Zakładałam, że skoro najchętniej noszę szare swetry, to muszę kupić najporządniejszy i najpiękniejszy, jaki znajdę, a zawsze będę chętnie go nosić. Okazuje się, że nie.

Tak jak nudzę się uczesaniem i czasem zmieniam przedziałek, tak i są dni, kiedy nie mogę patrzeć na te ukochane szarości czy czarne spodnie. Trochę mnie to rozbiło, bo wierzyłam, że kiedy znajdę już idealną bazę, to każdego dnia będą mi się te rzeczy podobać, nigdy mi się nie znudzą i nie będę miała ochoty na zmianę.

Jakkolwiek nieminimalistycznie by to zabrzmiało, zawsze będzie przychodzić chęć na coś nowego w szafie – szczególnie jeśli lubi się modę. Najważniejsze, by opierać się pokusom, które nieustannie każą coś m i e ć, bo w takim świecie żyjemy – ale kupno ubrania dla rozszerzania swojego stylu i kreowania wizerunku nie jest niczym złym, również dla minimalisty. Tak jak pisałam w tekście o moim pojmowaniu minimalizmu, ja nie chcę mieć minimum do przeżycia. Chcę minimum do szczęścia i satysfakcji z codzienności 🙂

5. Obserwacja jest kluczem

Jeśli danego dnia nie pasuje mi to, jak jestem ubrana, staram się to rozłożyć na części pierwsze. Co dokładnie mi nie gra? Dlaczego dziś czuję się w tym źle? Czy to kwestia dnia, a może już dany krój lub kolor mi nie odpowiada? Ostatnio w ten sposób zrobiłam detoks od czerni w górnych partiach  – nie nosiłam jej dwa miesiące (poza kurtką), aż zatęskniłam. Włożyłam czarny golf i okazało się, ze o ile dalej kocham czerń w modzie, to rzeczywiście przestałam się czuć w niej dobrze. Zapewne będę do niej czasem wracać (wciąż mam kilka rzeczy w szafie), ale nie zamierzam już kupować nowych. Obserwacja szczegółów w ubraniach pozwala unikać w przyszłości błędów zakupowych i świadomie budować swój styl.

Przeczytaj też: Metoda czarnej listy, czyli jak przemyślanie kompletować szafę

. . . 

Myślę, że to nie ostatni wpis z tej serii 🙂 Bardzo fajnie mi się tworzy teksty o ubraniach, bo lubię pisać na ten temat i chętnie go analizuję.

Od najmłodszych lat przeżywałam dramaty przed wyjściem. Któregoś razu, już jako dorosła płacząc przed szafą, stwierdziłam, że nigdy więcej nie chcę przeżywać takich emocji w związku z ubieraniem się. Jednocześnie czułam, że ubranie jest dla mnie ważne i chcę się za jego pomocą wyrażać.

To właśnie sprawiło, że skrupulatnie przyglądam się swoim nawykom ubraniowym, poszukuję swoich uniformów mocy, analizuję własne odczucia wywołane przez strój i odnajduję w tym dużo ciekawych prawd dotyczących nie tylko zawartości szafy.

Klasycznie czekam na Wasze spostrzeżenia,

Wpadajcie na mojego insta, niedawno wystartował:

@chociazby (klik)

Dużo minimalizmu, rozwoju i prywaty.

Tylko Ciebie tam brakuje!