Czym nie jest samoakceptacja?

Z dnia na dzień czułam się ze sobą coraz gorzej. Rano z niechęcią przyglądałam się sobie podczas robienia makijażu, a później równie niechętnie zakładałam na siebie przygotowany wcześniej strój – wiedząc, że widok w lustrze i tak mi się nie spodoba. Zaciskałam zęby i wychodziłam z domu, pełna tej żrącej niechęci do własnego wyglądu.

To przychodziło u mnie falami. Były beztroskie miesiące, gdy zapominałam o tym, że w ogóle jakoś wyglądam. Czasem miałam się ze sobą świetnie i potrzebowałam tylko podziwu. Gdy usłyszałam komplement lub czułam zainteresowanie, rosłam. Z kolei krzywe spojrzenie potrafiło pogrzebać moją samoocenę w moment.

Od zawsze wiedziałam, że to nie jest okej. Zdmuchując dziewięć świeczek na urodzinowym torcie, pomyślałam: Niech wszyscy ludzie wyglądają tak samo. Tak jak pingwiny. Już jako dziecko uważałam, że wygląd to tylko problemy. I że zależy od niego stanowczo zbyt dużo.

Uwierzyłam, że to wygląd determinuje pomyślność w życiu i otworzyłam drzwi cichej, długoletniej obsesji.

„SZUKANIE SIEBIE”

Nigdy nie marzyłam o byciu najpiękniejszą, o przyciąganiu spojrzeń, o byciu idealną. I tak uznawałam, że to nieosiągalne.

Dążyłam do takiego wyglądu, w którym w końcu w pełni się zaakceptuję. No bo teraz, dziś jeszcze nie mogę, ale kiedy odkryję swój idealny kolor włosów i schudnę 5 kilo, i będę miała ten płaszcz i takie paznokcie, wtedy będę mogła to zrobić. Wtedy już będzie inaczej i poczuję się ze sobą dobrze.

Wtedy odpuszczę i zajmę się życiem.

I szukałam: ubioru, makijażu, stylu.  Nie szukałam siebie, jak to ładnie się mówi. Ja byłam tam zawsze. W rzeczywistości szukałam powłoki, która pozwoliłaby mi w końcu pozwolić sobie istnieć.

NIE O TO CHODZI W SAMOAKCEPTACJI

Całe życie rozumiałam ją opacznie. Szukałam swojej formy –  idealnego stylu, fryzury i makijażu, w których w końcu zaaprobuję swój wygląd w wystarczającym stopniu. I zdarzało się, że mówiłam sobie komplementy do lustra. A następnego dnia nienawidziłam swojej twarzy i zrobiłabym wszystko, by wymienić ciało na inne.

Akceptowałam siebie tylko w poszczególnych formach. Całej reszty nienawidziłam.

WGLĄD W ISTOTĘ RZECZY

Istotę akceptacji pojęłam nagle. To ten rodzaj zrozumienia, który nazywa się wglądem. Rzadkie uczucie, w którym otwiera się jakaś furtka w głowie i coś, co było dziwne i skomplikowane, w ułamku sekundy staje się jasne.

Od 7 lat jestem w szczęśliwej, wspierającej relacji. Zawsze czułam się w niej akceptowana i bardzo to doceniałam, jednak nie wpływało to na moją samoocenę. Prędzej czułam, że mój luby ma kłopoty ze wzrokiem.

Jednak któregoś ranka spojrzałam na zaspaną twarz mojego ukochanego i pojęłam. Pojęłam, ile stoi za formą. Nieważne co zrobiłby ze swoim wyglądem, zaakceptowałabym to. Mogłoby mi się nie podobać, ale w środku dalej byłby on i jego piękne oczy i uśmiech, od którego miękną mi kolana.

Akceptuję go niewyspanego, na kacu, z trądzikiem i piękną gładką skórą, z ułożoną fryzurą i ogolonego na łyso w akcie kwarantannowej desperacji. Akceptuję go 10 kilogramów w jedną czy w drugą stronę, z chudą i napakowaną ręką, z zarostem i bez niego. Czasem wygląda jak milon dolarów, a czasem jak trochę mniej, ale zawsze jest tym samym człowiekiem.

Nie poddaję jego formy codziennej ocenie, czy dziś zasługuje na moją akceptację. A siebie pod tym kątem oceniałam każdego pieprzonego ranka.

PODOBAĆ/AKCEPTOWAĆ

Akceptacja nie ma nic wspólnego z oceną estetyczną. W samoakceptacji nie chodzi o bezkrytyczne uważanie się za piękną w każdej sytuacji. Nawet w ogóle za uważanie się za piękną. Ani za ładną. Ale za taką, która jest, istnieje, to jej ziemska powłoka i w środku zawsze jest ten sam człowiek, który pracuje nad sobą, zmienia się i ma w sobie dużo dobra.

Nie muszę oceniać każdego dnia, czy w tej formie zasługuję na akceptację, czy mogę bezwstydnie wyjść tak na ulicę. Być więźniem swojej akceptowalnej formy. Tkwić w obsesji na punkcie osiągnięcia wyśrubowanego ideału i opaść bezsilnie, gdy choćby na przypadkowo zrobionym zdjęciu wypadnę niekorzystnie.

Pewne rzeczy mogą mi się w sobie nie podobać. I albo je zmienię, albo zaakceptuję. Nic pomiędzy nie da mi szczęścia.

Ale coś, co otworzyło mi realnie oczy, to fakt, że ja nie muszę się sobie podobać.

I wciąż mogę się kochać i akceptować.

Na tym właśnie ta słynna samoakceptacja polega.

Bo czymże by było akceptowanie obiektywnego piękna?

. . . 

Trzymajcie się ciepło,